محیصا

ای کاروانیان راه عشق! 

وقتی به کرب و بلا رسیدید، 

پای بر خاکی گذاشتید که ما 

در آرزوی بوسیدنش سوختیم… 

ما را هم بشمارید در آن موج بی‌کران، 

آنان که جامه‌هایشان را به باد عطش زائران داده‌اند، 

آنان که دل به پای پیاده‌های کاروان حسین(ع) بسته‌اند، 

ولی خود، 

در حسرت یک نگاه به حرم مانده‌اند…

کربلا!

ما را فراموش مکن… 

اینک که زائران تو، 

در آینه‌های اشکشان، 

تصویر گنبد و گلدسته‌هایت را می‌بوسند، 

ما هم از دور، 

با چشمان تر، 

همراه کاروان دل‌هایمان می‌شویم… 

و منم آن که نفس‌هایش در فراق اربعین سوخت…

یا حسین! 💔 

زیارت من، همان اشک‌های بی قرارم است…